Εἰς ἑαυτόν

     Δύσκολο νά μιλήσουμε γιά τήν ἐσωτερική ζωή τοῦ Ἐπισκόπου Νικο­λάου. Ἀπό τά "Ξεσπάσματα τῆς καρδιᾶς του", ὀσφραινόμαστε τό πνευματικό του ἄρωμα, καί τήν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς του. « Τό Ὀνομά Σου στά χείλη μου τό ἔχω συχνά. Καί ἡ ἐπίκληση αὐτή κάνει θαύματα. Γλυ­κύτατε Ἰησοῦ, βοήθησέ με νά Σοῦ κουβεντιάζω πιό συχνά.» (Ξεσπάσ­ματα σελ.7).

     Τροφή του ἡ προσευχή καί ἰδιαιτέρως ὅταν γίνεται τή νύκτα, πού ὅλα ἡσυχάζουν. «Ὃταν σιωπῶ καί περισυλλέγομαι, τότε βρίσκω τόν ἑαυτό μου. Μεγάλο μαρτύριο μοῦ εἶναι ἡ ἔκχυσις - καί νά εἶσαι ὑποχρεωμένος γιά κάτι τέτοιο - ἡ ζωή τοῦ ἐπισκόπου εἶναι μιά μαρτυρική ζωή. Ἡ νέκρωσις τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ σώματί μου. Μιά σταύρωσις, ἕνα μάτωμα τῆς καρδιᾶς , πού κάνει τά μάτια νά ὑγραίνωνται καί τά χείλη νά λένε: Κύριε ἒλα καί μεῖνε μαζί μου στήν καμπή αὐτή τοῦ δρόμου.» (Ξεσπάσματα σελ. 78,79).«Χθές Τόν ἱκέτευα θερμά, ἐκοιμήθηκα στό πάτωμα καί Τοῦ εἶπα: Νά, Κύριε, κοίταξε τό παιδί Σου. Ἀπό Σένα περιμένει τή λύσι τῶν προβλημάτων του. Τό κάνω αὐτό ὄχι γιά νά ἐκβιάσω μιά λύσι δική μου, ἀλλά γιά νά Σοῦ πῶ, Κύριέ μου, πώς μόνο σέ Σένα ἐλπίζει τό παιδί Σου, γι’ αὐτό μή ἀποστρέψης τό πρόσωπό Σου. Καί ἦλθε τόσο γρήγορα ἡ παρηγοριά τοῦ Πνεύματός Του.» (Ξεσπάσματα σελ.85).


     Τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ γίνεται ἀναπνοή του, βίωμα σχέσεως μυστικῆς, βαθειᾶς ἀγάπης. Γράφει στό Ἡμερολόγιο: «Ἰησοῦ! λένε τά χείλη μου καί τά μάτια μου γεμίζουν δάκρυα, ἡ καρδιά ἡδύνεται, ἡ ψυχή κατανύσσεται. Μόνο τό ὄνομα Ἰησοῦς ἀπόψε μοῦ γλύκανε τήν βραδυά. Τά χείλη χόρτα­σαν πού τό εἶπαν τόσες φορές. Τά αὐτιά ξεκουράστηκαν.Τό πνεῦμα εὐφράνθη πού τόν σκέφθηκε. Τά μάτια ἔλαμψαν μέσα ἀπό τά ὑγρά πού ἔρρευσαν τόσο ἀβίαστα. Ἰησοῦ, Ἰησοῦ, Ἰησοῦ. Ἡ γλυκυτάτη μου προστασία. Ἰησοῦ, Ἰησοῦ, Ἰησοῦ... Μέ τό ὄνομά Σου ἄς σταματήσουν τά χείλη μου νά μιλοῦν, τά αὐτιά μου νά ἀκοῦνε, ὁ νοῦς μου νά σκέπτεται, τά μάτια μου νά βλέπουν. Ἀμήν.» (Ξεσπάσματα σελ.17).