Μοναχισμός

     Ὁ Νικόλαος εἶχε ἀφιερώσει ὅλη τή ζωή του στό Χριστό. Ζοῦσε ὡς μοναχός. Ἀγαποῦσε τήν ἡσυχία καί τήν προσευχή. Γράφει στό Ἡμερολόγιό του: «Ἡ προσευχή εἶναι γλυκειά. Ἡ συζήτηση μέ τόν Κύριό μας εἶναι παρηγορία. Πόσο ἡ συντροφιά Του ἀπόψε μέ ἐβοήθησε... Ἦλθε. Πῶς νά μήν ἔλθη; Ἡ δροσιά πού μοῦ ἐχάρισε, τά δάκρυα πού μοῦ ἔδωσε, ἄς τά δεχθῆ σάν δῶρο γιά τήν γλυκύτητα πού νοιώθω ἀπό τήν συν­τροφιά Του.» (Ξεσπάσματα σελ.38).
Ἀναζητώντας τή γνήσια μορφή τῆς μοναχικῆς ἀφιερώσεως καί πνευματικῆς ζωῆς ἐπισκεπτόταν μοναστικά κέντρα, Ἃγιον Ὂρος καί ἄλλα καί ἐρχόταν σέ ἐπικοινωνία μέ σύγχρονες μορφές μοναχῶν, γιά νά ἀντλήσει καθαρό πνευματικό « ζῶν ὕδωρ ἁλλόμενον εἰς ζωήν αἰώνιον » (Ίω.4,14). Ἡ μελέτη, ἡ παρουσία νηπτικῶν πατέρων καί ἡ πνευματική του ἐσωτερική πορεία, τόν ἀξίωσαν νά ζεῖ τή μοναχική ζωή ὡς σχέση προσωπικῆς κοινωνίας μέ τόν Θεό καί τούς Ἁγίους μας. Γι’ αὐτό ἔλεγε: «Ἐκκλησία χωρίς μονα­χισμό δέν εἶναι Ἐκκλησία» (Μαρτυρία Χρ.Ποπ.)



       Ἀγαποῦσε τά Μοναστήρια καί κατέβαλε κάθε προσπάθεια γιά τήν ἀνάπτυξη τοῦ μοναχικοῦ βίου. Ἀνακαίνισε καί ἀγάπησε πολύ τήν Μονή Ἁγίου Νικολάου Ἂνω Βάθειας. Ἀνακαίνισε τή Μονή Ἡλίων καί στήριξε τήν νέα Ἀδελφότητα.


    Φρόντισε πολύ τή Μονή Ἁγ. Γεωργίου Ἁρμᾶ μέ τήν ἐγκατάσταση σ’αὐτήν Ἀδελφότητος μέ τόν π. Γεώργιον Καψάνη. Ἐπεσκεύασε τή Μονή Ὁσίου Ἰωάννου Καλυβίτου καί χαιρόταν καί ἀναπαυόταν στή Μονή Ὁσίου Δαυΐδ. Γι’αὐτό προσευχόταν γιά τήν ἡσυχία τῆς μοναχικῆς ζωῆς: «Εὐλογημένη ἡσυχία! Ἡ ἡσυχία ὄχι τοῦ τάφου, ἀλλά τῆς καρδιᾶς. Πόσο πολύτιμη εἶσαι.Κύριε, τοῦτο τό δῶρο, δώρισε στούς μοναχούς, στίς Ἀδελφότητες, στούς ἱερεῖς, στήν Ἐκκλησία Σου.» (Ξεσπάσματα σελ.17).