Ἀρχίζει τήν πνευματική του διακονία. Ἐκδαπανᾶ ὅλες του τίς δυνάμεις. Γράφει στό ἡμερολόγιό του: «Παλεύω σκληρά. Ὁρμῶ καί ξαναορμῶ. Ἐλπίζω ὅτι ὁ Κύριος δέν θά μέ ἐγκαταλείψη. Ἣσυχος χριστιανός δέν μπορεῖς νά εἶσαι. Ὁ διάβολος βάλλει. Θά ματώσω, μά δέν θά παραδοθῶ. Ἐπίσκοπος σημαίνει σήμερα ἕνας μάρτυρας. Νά μαρτυρῆς ἀπ’ὅλες τίς μεριές καί πρό πάντων μέ τόν ἑαυτό σου, πού θέλει ὅλο νά ξεφύγη».(Ξεσπάσματα σελ.73).
Καί ἀλλοῦ σημειώνει: «Ἒχω τρεῖς μῆνες Ἐπίσκοπος. Πῶς αἰσθάνομαι; Μά πῶς ἀλλιῶς παρά σάν ἕνας μικρός ἐσταυρωμένος; Πόσο πλανῶνται ὅσοι μιλοῦν γιά θρόνο. Τί θρόνος εἶναι αὐτός, πού οἱ εὐθύνες τόν κάνουν ἠλεκτρική καρέκλα; Δέν ἡσυχάζω οὔτε στιγμή. Ὁ κόπος πολύς καί ὁ δρόμος τραχύς. Θά ἀντέξω; Ὃ,τι θέλει ὁ Κύριος». (Ξεσπ. σελ.71). Καί ἀλλοῦ: «Κάθε κύτταρό μου φορτωμένο κόπο, μόχθο καί ἀγωνία... Τρέχω,τρέχω,τρέχω. Αἰσθάνομαι ὅτι θά μείνω στό δρόμο. Δέν τό φοβᾶμαι. Τόν θάνατο δέν τόν φοβᾶμαι. Τήν λιποταξία τρομάζω. Φοβᾶμαι καί τόν ἑαυτό μου. Ἐξομολογοῦμαι τακτικά. Εἶναι καί αὐτό ἕνα δῶρο.»(Ξεσπάσματα, σελ.72).
Ἑρμηνεία εὐχῶν στό δασύλλιο τῆς Ἱ.Μονῆς Ὁσίου Δαβίδ.
Οἱ εὐχές θά διαβάζονταν τήν ἑπομένη ἡμέρα
στήν χειροτονία τοῦ διακόνου Κυρίλλου
στήν χειροτονία τοῦ διακόνου Κυρίλλου
(μετέπειτα ἡγουμένου τῆς μονῆς Ὁσίου Δαβίδ) εἰς ἱερέα.
Στήν φωτογραφία διακρίνεται ὁ πατήρ Ἰάκωβος , ὁ μοναχός Σεραφείμ καί προσκυνητές τῆς Ἱερᾶς Μονής.